Mijn naam is Annette Groen.

 

Wie ben ik? Wat beweegt mij?
Het zijn vragen die ik mezelf al van jongs af aan stel.

 

Geboren met een lichamelijke beperking leerde ik vroeg om te compenseren met mijn geest.
Een slim, stoer bijtertje — niet altijd geliefd, maar met een sterke wil.
Ik vond veiligheid in stilte, op mijn kamer, waar ik mijn gevoelens kon uiten op papier.
Schrijven, tekenen, schilderen, werken met kralen, hout, glas of emaille: alles was een vorm van spreken zonder woorden.

 

Als jongvolwassene keek ik dagenlang naar mijn schilderijen om te begrijpen hoe het met mij ging.
Mijn onderbewuste sprak in kleur.
Ik noemde dat proces “dweilen” — een manier om mezelf te zuiveren.
Hard voor mezelf, vaak ook voor anderen, maar altijd op zoek naar waarheid.

Door mijn eigen werk te vertalen, leerde ik lachen, huilen en begrijpen wie ik was — en nog steeds ben.

 

Toen mijn kinderen klein waren, vond ik plezier in het delen van creativiteit: lesgeven, decors bouwen, tentoonstellingen inrichten, muren beschilderen met kastelen, feeën of paarden — wat de kinderen maar wilden.
Geen knuffelmoeder, wel dichtbij.

 

Het jaar waarin alle kinderen tegelijk uitvlogen, werd een jaar van groot loslaten.
Weduwe, Empty nest en Grootmoeder — samen vormden ze het woord WEG.

Een woord dat zowel afwezigheid als beweging in zich draagt.
In één seizoen verschoof alles:
wat mij ooit definieerde, viel weg,
en iets stillers, ruimer, begon zich te ontvouwen.
Grootmoeder worden voelde als een aankomst én een afscheid —
een zacht loslaten van mijn eigen jeugd,
en het begin van iets tijdloos in mij.

 

Ik begon opnieuw te schrijven, om ruimte te maken in mijn hoofd en hart.
Langzaam keerde ook de drang om te schilderen terug.
De stilte en rust die ik nu ervaar, geven me dagelijks inspiratie.

 

Mijn schilderijen zijn de kleuren van mijn leven – in gevoel, emotie en beweging.